Tijdens m’n vakantie barstte de discussie over het boerkaverbod los. Nu ben ik bepaald geen voorstander van de boerka maar een verbod lijkt me symboolwetgeving. Als gelovig christen vraag ik me af hoe alle christelijke partijen hebben kunnen instemmen met het boerkaverbod. Vanaf m’n vakantieadres schreef ik onderstaande brief. Een deel daarvan kwam in de krant (zie de link hieronder).

Boerkaverbod. Christelijke partijen zouden beter moeten weten.

Met de symboolwetgeving van het boerkaverbod vindt een verwisseling plaats: de staat wordt een vervangend vervuller van de levensbeschouwelijke behoeften die de burger blijft koesteren (‘Maatschappelijke vrijheid vereist neutrale staat’, NRC 3/4 augustus). In dat licht geeft het te denken dat alle christelijke partijen – het CDA, de ChristenUnie en de SGP – met het boerkaverbod instemden. Allereerst is te denken aan een boemerangeffect. Want wat als de levensbeschouwelijke behoefte zich tegen bepaalde gekoesterde rechten keert en de staat daar invulling aan geeft?[i] Denk bijvoorbeeld aan de actuele discussie van de vrijheid van onderwijs (Artikel 23).

Verder zouden juist de christelijke partijen beter moeten weten. Nog maar recent, in 2012, werd er gesproken van ‘christenpesten’ toen in rap tempo zaken zoals de Zondagswet en de zogenaamde weigerambtenaar werden afgeschaft.[ii] Hoezo doe je dan nu mee met wetgeving die makkelijk als moslimpesten kan worden opgevat? In het huidige klimaat hebben gelovigen elkaar juist nodig.

NRC Handelsblad en NRC Next, 6 augustus 2019 (verkort gepubliceerd onder ‘Boerkaverbod. Religieuze steun’.)

PS Op 13 augustus schreef Pooyan Tamini Arab (UU) dat het Boerkaverbod een inperking is van de godsdienstvrijheid, verankerd in een cultureel meerderheidsargument (‘Voer Iran niet te makkelijk op in de boerkadiscussie’).

[i] Denk aan de mensenrechtenambassadeurs die naar scholen werden gestuurd om de visie van de overheid op homoseksualiteit te propageren. Zie De missiedrang van de staat (Nederlands Dagblad, februari 2015. Dit punt komt terug in mijn artikel Christus en cultuur in OnderWeg 2016). Zie ook Om de salafisten een salafist te zijn (OnderWeg, 2018) inzake een uitspraak van VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff.
[ii] Zie Christus volgen in seculier Nederland (De Reformatie, mei 2013), geconcretiseerd in Inenten en een christendom van het verleden (Nederlands Dagblad, 16 juli 2013). Zie ook Eigen geloofspapieren (NRC Handelsblad, 17 augustus 2016) over het dédain van de linksmens ten aanzien van gelovigen. En zie Alternatief voor Europese leegte (NRC Handelsblad en Next, 11 en 12 juni 2016).