Gelukkig is in het ND van 10 augustus 2012 onder het kopje “homoseksualiteit en vrijheid” een belangrijk misverstand uit de weg geruimd (naar aanleiding van het NRC-interview van 7 augustus waarin Gert-Jan Segers van de ChristenUnie stelde dat, al staat zijn opvatting daar haaks op, een islamitische school op grond van onderwijsvrijheid mag leren dat homo’s naar de hel gaan, red.ND). Toch is daarmee niet alles gezegd. De naadloze overgang van bepaalde islamitische opvattingen en orthodox-christelijk onderwijs – waarover Daverschot struikelde in het ND van 9 augustus jl. – in de NRC van 7 augustus is onthullend.

Nederlands klimaat
Hoe terecht je punt misschien is en hoe genuanceerd je ook bent: het klimaat in het Nederland van vandaag is zodanig dat het aanzwengelen van een discussie inzake bepaalde religieuze standpunten van een ander uitermate moeilijk – zo niet ondoenlijk – is als je niet wilt dat deze discussie als een boemerang op je eigen geloofsstandpunten terugslaat.

De vraag is op welke manier we in dit klimaat publiekelijk (o.a. in de politiek) en onderling (als christenen) geloofsovertuigingen ter sprake willen en kunnen brengen. In de discussie van deze week bleek al hoe moeilijk het is elkaar als christenen goed te begrijpen; hoe zouden de ingenomen standpunten zijn overgekomen op hen voor wie alle gelovigen/geloven een pot nat zijn? En blijkt niet dat het heel moeilijk is in dit klimaat naar een ander te kijken (bepaalde opvattingen van islamitisch onderwijs) zonder daarmee een voor onszelf al moeilijk genoeg onderwerp (standpunt inzake homoseksualiteit) onder druk te zetten?

Christelijke vrijheid
Graag zou ik de discussie willen verleggen van de vrijheid van onze rechtsstaat (een groot goed) naar de christelijke vrijheid (o.a. Galaten 5:1) om in deze rechtsstaat te spreken, te zwijgen en te handelen ten einde zovelen die Christus niet kennen benieuwd te maken, te winnen.

Misschien moeten we onderscheid aanbrengen als het gaat om het innemen van geloofsstandpunten. Als het gaat om het belang van een ander: dan op volle kracht. Denk bijvoorbeeld aan de discussie over ritueel slachten (waarin o.a. de CU opkwam voor de rechten van islamitische en joodse gebruiken). Maar als het gaat om wat je bij de ander aan bezwaarlijke zaken ziet als het gaat om religieuze standpunten of praktijken: laten niet wij maar anderen – als zij dat willen en/of zien zitten – daarin het voortouw nemen. Dan is altijd nog te zien of en in hoeverre je eigen inzichten en ervaringen dienstbaar kunnen worden gemaakt.

In het zoeken naar het hoe en wat van het invullen van vrijheid is allereerst van belang dat we de Heer om wijsheid vragen, daarbij vooral biddend voor hen die de hierboven genoemde spanning elke dag aan den lijve ondervinden. En ook al is de situatie niet gelijk aan het moment waarop Hij het zei, laten we ons allen het woord van de Heer herinneren scherpzinnig te zijn als een slang en de onschuld van een duif te behouden (Matteüs 10:16).

Als opiniebijdrage geplaatst in het ND van 14 augustus 2012
Zie ook ‘wijzen op recht is niet altijd verstandig voor christenpoliticus‘.