Arnoud Boot steekt de Nederlandse economie een hart onder riem door te stellen dat er genoeg reden is voor gezond zelfvertrouwen (NRC, 10 april). Dat is mooi. Het is echter de vraag of zijn oplossingsrichting om pensioenfondsen te laten investeren in Nederland (lees: de banken) de juiste is in de huidige problematiek.

Hier lijken een paar zaken door elkaar heen te lopen. Eerder wees Menno Tamminga namelijk op Nederlandse hardleersheid omdat ons land, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Noorwegen, gasgelden niet heeft belegd in een apart fonds (NRC, 21 febr. jl.). ‘De Nederlandse ziekte’ wordt vandaag als waarschuwend voorbeeld genoemd in Israël dat zich momenteel mag verheugen in een grote, eigen gasvoorziening. Ook klinkt vandaag kritiek kritiek omdat Nederland in gouden tijden te weinig heeft gedaan aan haar schulden.

Bij al die kritiek zou je bijna vergeten dat Nederland toch extra’s voorhanden heeft: in de pensioenfondsen. Moeten deze fondsen eerder verzuim compenseren? Als deze fondsen binnenlands geïnvesteerd worden, moet het rendement wel heel zeker zijn als je aan het einde van de rit niet met lege handen wilt staan. Daar ligt het gevoelige punt. Leert de gang van zaken in Europa van de laatste jaren niet dat dat vertrouwen zomaar weg kan zijn? Wie weet hoe het precies verder gaat met de Europese bankenunie? Der Spiegel schreef recent op haar website een alarmerend stuk dat Nederland, als belangrijkste bondgenoot van Duitsland inzake de begrotingsdicipline, ‘Unter Wasser’ staat. Hoe wordt ons land gewaardeerd indien we opnieuw de 3% norm niet zouden halen? Als het vertrouwen te paard gaat, is het nog een lange voettocht terug om bij gezond zelfvertrouwen uit te komen. Het zou zonde zijn als er over een tijd gezegd zou worden dat het ‘met de wijsheid van nu’ beter was geweest als in 2013 niet besloten was tot binnenlandse investering van pensioenfondsen.