Gawie Keyser geeft in ‘Noah, een eindtijdverhaal’ een interessante bespreking van Aronofsky’s film (De Groene, 17 april jl.). Als gelovige kan ik me vinden in Keyzers opmerking dat de bijbel en film elkaar uiteindelijk wél raken; op het niveau van de hoop. Gelovigen die moeite met de film hadden misschien ook iets beter naar de filmmaker zelf kunnen luisteren. Aranofsky sprak in The New Yorker van 17 maart jl. van “the least biblical biblical film ever made.”

Hoewel Keyser terecht afstand neemt van de controverse rondom deze film wordt zijn artikel er nog teveel door bepaald. Dat blijkt als bij de focus op hoop en vernieuwing na de vloedgolf (‘replenish the earth‘) het meest intrigerende over het hoofd wordt gezien. Want het toenemende duister in Noachs ziel wordt niet alleen verklaard. Het grijpt je als kijker ook telkens meer bij de keel. Zó voelt het als je werkelijk geen hoop meer hebt. Aranofsky brengt dat heel knap dichtbij. Maar juist op het moment dat álle levensperspectief dreigt te verdwijnen, wint het duister niet. Noach laat zijn pasgeboren kleinkinderen tóch leven.

Juist omdat het portret van Noach zo inktzwart is (onbijbels of niet), is Noachs latere verklaring dat hij werd gedreven door een gevoel van liefde bizar. Deze wending is haast ongeloofwaardig. Hoop komt, in tegenstelling tot het duister, werkelijk uit de lucht vallen. Het interessante is dat de film op dit punt met de bijbel correspondeert. Want zowel vóór als ná de vloedgolf constateert God dat de mens slecht is (Genesis 6:5 en 8:21). Als kijker pak je de hoop opgelucht aan. Tegelijk word je aan het denken gezet: waar komt die vandaan? Juist omdat Keyser zo mooi focust op het universele thema hoop zou het mooi zijn daar nader op in te gaan.

Zie: de Filmbespreking van Keyser in De Groene Amsterdammer.

In een lastig te begrijpen gedeelte komt de Bijbel later nog eens terug op deze roerige periode ten tijde van Noach en de gevallen engelen. Lees hier m’n preek daarover, gehouden Pasen 2015.