1 Korintiërs 15 en HC 17. Begin 2013

1          Hinken op twee gedachten (zie 1 Koningen 18).
Als het gaat over een hemel of eeuwig leven is onze cultuur dubbel. Aan de ene kant lijkt het volstrekt niet te passen bij het post-moderne levensgevoel. “Geloof in dít leven” (en red ons van de goden) – zo verwoordt een reclamespotje van de humanisten dat gevoel treffend.

Aan de andere kant: onder de oppervlakte is steeds het verlangen naar de hemel waar te nemen. Wie wil niet dat alles goed komt? We bekijken een stukje uit het indrukwekkende, waargebeurde verhaal van Chris McCandless: into the Wild (2007). Deze film staat hierin niet alleen: flatliners (1990) The Sixth Sense (1999). Gladiator (2000) en After.Life (2009) enz.

Omdat onze cultuur niet kiest, staat ze met haar rug naar het leven (doodscultuur). En dat heeft grote gevolgen: duidelijk te zien, bijvoorbeeld, in de praktijk van abortus en euthanasie. Tegelijk is het de vraag of wij als kinderen van God gericht zijn op zijn stralende toekomst. Is Jezus voor jou de Levende (Luc.24,5b)?

2          Opstanding in heerlijkheid.
Er wordt wel eens gezegd dat het in ons leven vooral gaat om het leven ‘hier en nu’. (Hoe) kun je al bezig zijn met wat nog komen moet en zo anders is dan dit leven? Een paar dingen:

• Je BENT al gestorven met Christus (Romeinen 6, vorige dienst)! Als je planning gericht is op deze aarde alleen zul je ook niet de juiste keuzes maken en prioriteiten stellen. Calvijn zegt dat een christen bezig moet zijn met het overdenken van het toekomstige leven.

• God geeft ons een geestelijk/hemels lichaam (1 Korintiërs 15) – zoals Christus ook met een opstandingslichaam verscheen (24:39).[1] Prachtig wordt zo duidelijk dat God wil dat we Hem daarom met ons lichaam eren: 1 Korintiërs 6:20, Kolossenzen 3:5, 2:21 vv.

• Hier hoort ook het gevoelige onderwerp bij of er daar herkenning is. Gestorven heiligen

zijn voor God levende bekenden (o.a. Ex.3/Mat.22). Tegelijk: leven/identiteit daar is echt anders (Openbaring 2:17 en 21). God maakt het boven bidden en verlangen uit goed!

• Omgaan met de dood. “De dood hoort erbij” heet het meestal. De bijbel noemt de dood ‘de laatste vijand’ (1 Korintiërs 15:26). De ernst van het kapotte leven voel je juist als christen (Ps.88!). Tegelijk: geen verdriet zonder hoop (1 Tessalonicenzen 4:13); door Christus! Zo rouwt en troost de kerk op weg naar het intieme Openb.21:4.

Kies voor Christus. Dan heb je heden, verleden én toekomst (Hebr.13:8); het hele ‘pakket’.

[1] Een van de apologetische elementen van Christus’ opstanding: die past niet in de toenmalige Grieks/Romeinse cultuur en ook niet in het geloof van Gods volk toen, Joh.11. Zie leerdienst 1.