Volgens Ad de Bruijne kunnen vrouwen op dit moment nog geen ambtsdrager worden in zijn kerken (ND, 14 december). De Bruijne zelf ziet geen bezwaren maar volgens hem moet er rekening worden gehouden met zwakke gelovigen; christenen die gewetensproblemen hebben als ze geconfronteerd worden met vrouwen als ambtsdrager. Meer kerkgenootschappen en gemeentes zullen het dilemma dat De Bruijne beschrijft herkennen. Daarom is het nodig een aantal zaken uit de column scherper te krijgen.

Cultuur
Heel blij ben ik met de opmerkingen dat via het meest wezenlijke deel van de kerkleer, de Godsleer, wordt gepoogd om tot een ander standpunt inzake vrouwelijke ambtsdragers te komen. Zeker als daarin vreemde dingen van God beweerd worden, gaan alle vrouwen en mannen er per saldo alleen op achteruit.

Merkwaardig is het dat De Bruijne vervolgens alleen maar cultuurargumenten aandraagt voor de vrouwelijke ambtsdrager. Dit bevestigt het bange vermoeden van veel ‘zwakke’ (De Bruijne) christenen dat we toch gewoon doen wat de bijbel verbiedt. Er is toch meer vanuit de bijbel te zeggen over dit onderwerp? Of De Bruijne echt overtuigd is van de gelijkheid van man en vrouw moet worden betwijfeld. Een kerkenraad met alleen maar vrouwen vindt hij problematisch. De manier waarop hij over gezag spreekt, komt soms ook vreemd over. Ervaren we het echt zo dat gezag niet aan de orde is? De huidige Tweede Kamervoorzitter, bijvoorbeeld, ligt onder vuur omdat ze te weinig gezag zou hebben.

Zwak
Bezwaar heb ik tegen de associatie met ‘zwak’ van diegenen die de vrouw niet als ambtsdrager kunnen zien. Op dit punt wil ik de kern van m’n kritiek richten. Allereerst is het merkwaardig om zulke christenen zwak te noemen. Zo zet De Bruijne niet alleen al die christenen weg die hierin anders denken. Net zo goed neemt hij daarmee de recente mainstream in zijn en ook andere kerken op de korrel. Zijn al die kerken en gemeenten tot op vrij recent (en wie weet hoe lang dat nog duurt) zwakgelovige kerken?

Onzekerheid
Belangrijker vind ik dat, gezien de inhoud van de column, de associatie met zwak of gewetensbezwaarde niet aan de orde is. Het zou toch mooi zijn als die zwakken van Paulus niet te pas en onpas worden ingevoerd. Glashelder maakt De Bruijne dat gelovigen in zijn kerken allang niet meer geloven in datgene waar het ‘mannelijke ambtsmodel’ voor staat. Het enige wat de afgelopen jaren nooit is gebeurd, is daar consequenties uit trekken. De kerken bleven ‘vasthouden aan de Schrift’. In deze spagaat verkeren veel christenen. Nu steeds duidelijker wordt dat we niet om onszelf en onze tijd heen kunnen, mogen diegenen die de switch van De Bruijne niet meemaken niet als zwak worden aangeduid. Dat is ronduit kwalijk. Eerder is dan te spreken van onzekerheid en/of angst als gevolg van voorgaan in een vreemde manier van omgaan met de Schrift. Bij dat laatste ligt de echte pijn. Maar daarover zwijgt De Bruijne.

Gaven van vrouwen
Ondertussen is niet te hopen dat de gaven van vrouwen om te dienen in de ambten te lijden hebben onder een nogal warrige discussie. De Gereformeerde Kerken kunnen zichzelf en andere kerken een dienst bewijzen door in dit vraagstuk eigen verleden en heden op tafel te leggen. En als er onzekere christenen zijn dan geldt wat altijd geldt in de gemeente van Christus: dat we elkaar (ver)dragen. Maar als die onzekerheid er in gemeentes niet is, kunnen vrouwen daar volop ambtsdrager zijn.

ND, 18 december 2013 (verkort, rondom kerngedachte, gepubliceerd).

Zie gereformeerd en de realiteit (debat over stichtingsgemeente Stroom met haar vrouwelijke ambtsdragers). Zie vooral ‘Bijbelse’ vrouwelijke ambtsdragers. Gedachten bij het deputatenrapport (blog 2018 bij rapport dat ambten wil openen voor vrouwen).

Zie ook mijn pleidooi om met álle heiligen naar het onderwerp vrouw en ambt te kijken (uit het ND van dit jaar). Juist omdat gezag in de protestantse setting zo slecht klinkt/functioneert, is het nodig de Rooms-Katholieke Kerk hierbij te betrekken.