Bidden kan soms best moeilijk zijn. Je bidt gauw steeds (voor) dezelfde dingen of zonder er goed bij stil te staan. Jezus heeft iets bijzonders gezegd over bidden. ‘Trek je in je huis terug, sluit de deur en jullie Vader, die in het verborgene ziet, zal je ervoor belonen’ (Mat.6:6). Uit Jezus’ woorden spreekt vertrouwen. God is ‘in het verborgene’. Dat wil zeggen: Hij weet echt wel wie je bent en wat je nodig hebt. Het  allerbelangrijkste is dat we dát beseffen. De Heer leert ons eerst te bidden om de heilige Geest (Luc.11:13). Als je dat doet, sta je sterk. En dan? Hoe vul je het gebed in?

De gemeente bidt
Die vraag geldt voor het persoonlijke gebedsleven, maar misschien nog wel sterker als je samen als gemeente bidt. Je bent bij elkaar als lichaam van de Heer, de kerk. Tegelijk is ieder verschillend en heeft andere levensomstandigheden. De een is er met pijn en zorgen. De ander is intens gelukkig. De een is vol van de Heer. De heeft vragen of scepsis in het hart als het om het christelijk geloof gaat. En ga zo maar door. Al die mensen komen samen als gemeente van de Heer. Wat voor jezelf al lastig kan zijn, geldt ook voor de christelijke samenkomst. Hoe bid je; wat is goed om te zeggen?

Gemeentegebed
In onze gemeente vindt om de week het zogenaamde gemeentegebed plaats. Dat is een naam die voor verwarring kan zorgen; ieder gebed is immers gebed van de gemeente tot de Heer. Wat we daarmee bedoelen is het volgende: een gebed waarin de gemeenteleden en alle aanwezigen expliciet worden uitgenodigd om dank- en voorbedepunten te noemen. Dit gebed vindt plaats na het lied dat op de verkondiging van het evangelie volgt en voorafgaand aan de collecte. De voorbidder is een vrouw of man uit de gemeente; zij of hij leidt dit onderdeel van de liturgie. De voorbidder nodigt de gemeente uit om datgene wat je op je hart hebt te noemen met het oog op gebed. Deze gebedspunten kunnen vooraf worden doorgegeven. Dat kan in een gebedsboek of via een emailadres. Maar meestal worden de gebedspunten in de dienst zelf aangedragen. De voorbidder inventariseert alle gebedspunten en gaat, samen met de voorganger/predikant, voor in gebed.

Vertrouwen
Deze vorm van gebed past bij het spontane karakter van onze gemeente. Tegelijk gaat het dieper dan dat. Na een preek over omgang met geld vertelde een stel bijvoorbeeld hoe ze omgingen met de financiële kant van het evangelisatiewerk waar zij mee bezig waren. In dit geval was het een punt om voor te danken; zij hadden daarin zegen van God ontvangen. Vervolgens breng je dat samen in gebed bij de Heer. Maar soms is het gebedspunt heel anders. Als iemand bijvoorbeeld vertelt over bepaalde moeite in het leven komt dat heel dichtbij. Dan komt het er juist op aan. Bij wíe zoek je het dan? Door deze situatie samen aan de Heer op te dragen, willen we vertrouwen dat God de weg weet. Zo oefenen we ons in het bidden zoals Jezus daarover spreekt.

Zo bidden vraagt ook om onderling vertrouwen. Je moet het durven om je kwetsbaar op te stellen. Het geeft ook onderling vertrouwen. Het mooiste is dat te merken aan kinderen. Ik vind het prachtig als een kind z’n vinger opsteekt om te zeggen dat ‘ie jarig is. Of een ander kind dat ‘ie gisteren een voetbaltoernooi had gewonnen. Zij weten dat ze erbij horen. Misschien merk je het vertrouwen het beste terug aan mensen die voor het eerst in onze gemeente komen. Ze geven aan dat ze de onderlinge betrokkenheid en openheid merken en waarderen.

Meestal is het gemeentegebed omringd met gezang. We openen ons zingend richting de Heer. En we sluiten het gebed zo af in de verwachting dat Hij ermee verder gaat. Verder dan wij kunnen vermoeden (LB 95:3).

Praktisch
Praktische zaken spelen ook mee in het gemeentegebed. Verstaanbaarheid is bijvoorbeeld een belangrijk punt. We vroegen eerst wel eens of mensen wilden gaan staan om hun gebedspunt biddend uit te spreken. Maar zonder microfoon verstaat een deel van de gemeente het dan niet. En lopen naar een vaste microfoon roept eerder associaties met een vergadering op dan met een gebed. Die vorm van gebed gebruiken we dan ook niet meer.

Een ander belangrijk punt is de privacy. Spontaniteit kan een keerzijde hebben in een te grote openheid. Het is uiteraard belangrijk om persoonlijke grenzen te respecteren. Ook in de gemeente van Jezus. We hebben hierover een afspraak gemaakt en richting de gemeente gecommuniceerd. Als je wilt bidden voor iemand gebeurt dat nadat je daarover met die bepaalde persoon contact hebt gehad en hij/zij het goed vindt dat er gebeden wordt.

Verder hebben we ervoor gekozen dat de voorbidder samen met de voorganger/predikant bidt. Dat zou natuurlijk niet perse het geval hoeven te zijn. Maar daarmee geven we invulling aan het feit dat het publieke gebed bij het takenpakket van de predikant hoort. Praktisch betekent dat dat een goede afstemming belangrijk is, ook om doublures te voorkomen. Een kwartier voorafgaand aan de dienst overleggen we daarom altijd even.

Diversiteit
Tot slot nog een persoonlijke opmerking over het gemeentegebed. Voordat de eredienst begint, starten we als kerkenraad in de consistorie met gebed. Dat ervaar ik altijd als bemoedigend. Zo eer je God en leg je de dienst en de voorbereiding daarvan in zijn hand. Het gemeentegebed ervaar ik ook als erg waardevol. Niet alleen om het vertrouwen dat je daarin zoekt en krijgt naar God en elkaar. Maar ook omdat ieder persoon anders bidt. Bidden is immers iets intiems. Je hoort op welke manier de biddende persoon door God is aangesproken; de relatie met de Heer klinkt in het gebed door. Het is verrijkend om dat te horen in de eredienst uit de mond van verschillende vrouwen en mannen. Ook zo ontdek je hoe mooi God de gemeente met gaven versiert.

De Reformatie 14 november 2014