Barend Kamphuis legt een wezenlijk punt op tafel als het gaat om ‘God  en lijden’ (ND, 2 april). Kun je zeggen dat God zich uit de wereld laat wegdringen tot op het kruis? Verlies je zo niet het onderscheid tussen God de Vader en God de zoon uit het oog?

Het is mede zo’n wezenlijk punt omdat het zo actueel is. Bijvoorbeeld in de ontmoeting met onze moslimlandgenoten. De vroege kerk kon instemmen met de filosofie van haar tijd door te zeggen dat God helemaal niet kan lijden, laat staan sterven aan een kruis. Dat is een absurde gedachte. En vandaag is dat een fundamenteel bezwaar van moslims tegen het christelijk geloof.
Daarom moet iedere christen vandaag goed bedenken welk signaal je geeft aan moslims als je klakkeloos spreekt over ‘de lijdende God’ of ‘God die voor ons is gestorven’. Met dat soort uitspraken werp je ten opzichte van moslims een barrière op die hen hindert om het evangelie te verstaan. Want God is zo volstrekt en onveranderlijk één dat Hij helemaal niet kan lijden of zich laten wegdringen.

Toch is er wel degelijk die andere kant. De (vroege) kerk heeft altijd gezegd dat we in Jezus door God zelf zijn gered. Dat kostte God echt álles. Dit woord hebben wij ook te geven aan moslims. In Jezus heeft God zichzelf helemaal gegeven en zich uit de wereld laten wegdringen tot op het kruis. We belijden zelfs dat de goddelijke natuur met de menselijke natuur verenigd was in God de zoon toen hij in het graf lag (Nederlandse Geloofsbelijdenis 19). In Jezus werd God begraven; het werd een heel stille zaterdag. Dit schandalige (1 Korintiërs 1:23) evangelie mogen wij moslims niet onthouden.

Stille zaterdag, 2015.

—

Deze post schreef ik samen met mijn collega Martijn Leeftink, directeur van Het Kruispunt.